Szanowni Państwo
NOWA oficjalna strona internetowa Kampinoskiego Parku Narodowego została uruchomiona pod adresem:

 

https://kampn.gov.pl

 

Obecna strona będzie funkcjonować pod starym adresem, lecz nie będą pojawiać się na niej nowe informacje,
a obecnie na niej zawarte nie będą już aktualizowane.


 

Nową stronę wydano w ramach Projektu POIS.02.04.00-00-0001/15 „Promocja Parków Narodowych jako marki”
współfinansowanego ze środków Unii Europejskiej w ramach Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko 2014-2020

 

 

logos.png 

Pierwsze wycieczki przyrodnicze po Puszczy Kampinoskiej organizował profesor Instytutu Agronomicznego na Marymoncie, Wojciech Jastrzębski. Razem z nim i innymi studentami wędrowali m.in. pisarz i komediopisarz Józef Wieniawski, poeci Teofil Lenartowicz, nazywany „lirnikiem mazowieckim”oraz Karol Brzozowski, autor wierszy, poematów i dramatów.

Przez Puszczę Kampinoską wędrowali także: Kazimierz Władysław Wójcicki, historyk literatury, zbieracz baśni i legend, jeden z polskich krajoznawców, znakomity etnograf i muzykolog Oskar Kolberg oraz Karol Kurpiński jeden z najświetniejszych polskich kompozytorów, dyrygent i dyrektor opery warszawskiej.

Pierwsza zorganizowana wycieczka turystyczna na polskim niżu odbyła się w Puszczy Kampinoskiej 2 czerwca 1907 roku. Z przystani na Wiśle w Gniewniewicach wyruszyła do Puszczy wycieczka Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego. Brali w niej udział także jego współzałożyciele, Aleksander Janowski zwany „wujem” oraz Kazimierz Kulwieć. Jak wynika z opisów, które zachowały się z tego wydarzenia, grupa wycieczki liczyła 387 osób. Towarzyszyły jej również furmanki wiozące bagaż uczestników. Panie wystrojone w eleganckie suknie z długimi ogonami, osłaniały twarze kolorowymi parasolkami. Całe wydarzenie zostało opisane w ilustrowanym tygodniku „Świat” poświęconym literaturze, sztuce i życiu społecznym Warszawy.

Na piesze szlaki turystyczne przyszło turystom czekać do końca lat dwudziestych XX w. Informacja o nich pojawiła się w nr 7 czasopisma „Ziemia” w roku 1928. Szlaki o kolorach: czerwonym (z Leoncina do Paprotni i Sochaczewa oraz z Marymontu na Łużową Górę), żółtym ( z Sadowa do Babic), niebieskim (z Leszna do przystani parostatków na Wiśle) oraz ówczesnym zielonym (przebieg szlaku był zbliżony do dzisiejszego głównego szlaku puszczańskiego) liczyła sobie 113 km.

Po odzyskaniu niepodległości kontynuowano połączenie nauki z turystyką zapoczątkowany w czasach zaborów przez Wojciecha Jastrzębskiego i Kazimierza Kulwiecia. Wtedy to powstał pierwszy turystyczny przewodnik po Puszczy Kampinoskiej autorstwa Jadwigi i Romana Kobendzów. Prowadząc pionierskie badania naukowe w Puszczy, mieli okazję bardzo dobrze ją poznać. Wkrótce pojawiła się pierwsza wielobarwna mapa turystyczna, jednak prawdziwy rozwój puszczańskiej turystyki nastąpił po zakończeniu II Wojny Światowej.

Począwszy od 1947 roku rozpoczęto prace w Puszczy i na szlakach. Odnowiono szlak niebieski,wyznaczono szlak żółty od stacji Szymanów przez wieś Kampinos do granicy, gdzie łączy się z niebieskim. Wyznaczono także nowy szlak zielony z Dziekanowa Leśnego przez Pociechę, Zaborów Leśny do Truskawia i Izabelina. We wsi Granica istniała przez pewien czas stacja turystyczna a później pierwsze, jedyne i już nieistniejące schronisko z prawdziwego zdarzenia, ulokowane w zabytkowym dworku we wsi Kampinos, z oddaniem prowadzone przez Stefana Pudławskiego wraz z żoną.

1959 roku utworzono Kampinoski Park Narodowy co spowodowało zwiększony ruch turystyczny w Puszczy Kampinoskiej i co za tym idzie, żmudny i mozolny proces uświadamiania wędrujących o konieczności stosowania się do przepisów, wynikających z ochrony przyrody. Sprzyjało temu m. In. Rozbudowanie infrastruktury turystycznej.

 

Projekty
NFOŚiGW - logo Wojewódzkie Fundusze Ochrony Środowiska - logo
Wojewódzkie Fundusze Ochrony Środowiska
Projekty finansowane z Unii Europejskiej Lasy Państwowe - logo